ఓ అందమైన అమ్మాయి ఆత్మకథ :p

గోదావరి జిల్లాల ప్రజలు స్నేహశీలురు, గౌరవమర్యాదలు తెలిసున్నవాళ్ళు. అలాగని అమాయకులని మాత్రం అనుకోవడానికి వీలులేదు. `ఆయ్` అని మర్యాద చూపిస్తూనే, తమమర్యాద ఏమైనా తగ్గుతుందని భావిస్తే చమత్కారంగా మాటకి మాట అప్పజెప్పగల చతురులు. ఏ పరిస్థితులలో అయినా నెగ్గుకురాగల వ్యవహారధక్షత కూడా వీళ్ళకు ఎక్కువే. "ఏమిటి, గోదావరి వాళ్ళ వకాల్తా పుచ్చుకొన్నట్టు, అంతలేదు, ఇంతలేదు అని కోతలు కోస్తున్నావ్? వాళ్ళకేనా సుగుణాలు? ఇంకెవరికీ ఉండవా?" అని వాదనకి రావద్దు. ఎందుకంటే, ఈ ప్రాంతపు ప్రజలతో నాకు ఉన్న స్నేహం అపూర్వం. చాలా సంవత్సరాలుగా వాళ్ళ సహవాసం. అదే మీతో స్నేహం ఉండుంటే, మీగురించే చెబుతానుకదా? అర్ధం చేసుకోరూ!   ఇంతకీ నేనెవరో చెప్పలేదు కదూ? వస్తున్నా...వస్తున్నా... అక్కడికే వస్తున్నా.

ఇంకొక్క చిన్న ముచ్చట ఉంది. అదికూడా చెప్పనివ్వండి ముందు. అది మన భాగ్యనగరం హైదరాబాద్ గురించి. హమ్మో! ఎంత పెద్ద నగరం. ఫేక్టరీలు, సాఫ్ట్వేర్ కంపెనీలు, స్కూళ్ళు, కాలేజీలు, సినిమా స్టూడియోలు  , షాపింగుమాళ్ళు, హాస్పిటళ్ళు, ప్రాచీన కట్టడాలు, టూరిస్టుప్లేసులు, ఎమ్యూస్మెంట్ పార్కులు, హోటళ్ళు, ప్రభుత్వ ఆఫీసులు... మిలియన్ల కొద్దీ జనాలు... అబ్బో చెప్పాలంటే చాలా ఉంది. "మాకు తెలుసులే. పెద్ద పుడింగిలా నువ్వు మాకు ఏమీ చెప్పకర్లెద్దు," అంటారా? సరే, అలాగే కానిద్దాం. నిజంచెప్పాలంటే, నాకు కూడా ఈ సిటీ గురించి పెద్దగా ఏమీ తెలియదండీ. చెప్పుకొంటుంటే వినడమే.  హైదరాబాదులో నాకు బాగా తెలిసున్న ప్రదేశం రైల్వే స్టేషన్ ఒక్కటే! :P

"నువ్వు ఎవరు? ఎవరు?? ఎవరు??" అని బల్ల గుద్ది అడగక్కర్లా. నేను...నేను...మరేమో నేనూ..... "చెప్పెహే, తొందరగా," అని విసుక్కోవద్దు. అందమైన అమ్మాయిల ముందు అలా అసహనం ప్రదర్శిస్తే ఏం బాగుంటుంది చెప్పండి?

నావయస్సా? హన్నన్నా, ఎంతమాటా? ఎంతమాటా? అమ్మాయిల వయస్సు అడుగవచ్చునా? అడిగినా పరవాలే! నాకు చెప్పుటకు సమ్మతమే. కానీ... అంతకు ముందు మీకు ఇంకొంచము చరిత్ర వివరించవలె!(అమ్మో! అన్నగారి భాష పొంగుకొని వచ్చేస్తుంది ఈ రోజు).

అదేనండీ, మా గోదావరి జిల్లాల్లో ఎంతలేదనుకున్నా ప్రతీ నాలుగయిదు ఇళ్ళకీ కనీసం ఒక్కడయినా మనరాష్ట్ర రాజదానిలో ఉంటాడండీ. ఎందుకా? చదువులు, ఉద్యోగాలు, వ్యాపారాలు, రాజకీయాలు...ఇంకా చాలా ఉన్నాయి లెండి. వీళ్ళుకాక ప్రతీరోజూ వైద్యానికో, విహారానికో, రాజకీయ రికమండేషన్లకో, సినీమాల్లో వేషాలకోసమో చాలా మంది చలో హైదరాబాదన్నమాట.  పండగలకి, పబ్బాలకి, శెలవులకి, మంచికి, చెడ్డకి... అటునుంచి ఇటు, ఇటునుంచి అటూ నిరంతరం జనాలు తిరగడం నా కళ్ళారా నేను పుట్టింది మొదలు పాతిక సంవత్సరాలనుంచి  చూస్తూనే ఉన్నాను.  అయ్యయ్యో! చూసారా, ఇంకా చెప్పకూడదనుకొంటూనే, నా వయసు యెంతో చెప్పేశాను?  వయస్సు దాచుకొంటే దాగుతుందా? అందులోనూ ఉరుకులెత్తే పరువంలో ఉన్న నాలాంటి వాళ్ళ విషయంలో. ఇలా ఎందుకంటున్నానంటే? నన్నందరూ సూపర్ ఫాస్ట్ అంటారండీ! మీ మీద ఒట్టు. నిజ్జంగానే నేను సూపర్ ఫాస్టు!  బై ద వే! ఈ మధ్యనే అక్టోబరు మూడున నా బర్త్ డే కూడా అయ్యింది. నేను పుట్టిన సంవత్సరం 1987.  

నిరంతరం ప్రజలతో కలిసి తిరిగే ఉద్యోగం. ఎంజాయ్ చేసే వాళ్ళకి ఇంత జాబ్ సాటిస్ఫేక్షన్ మరెక్కడా దొరకదు. సరదాలు, సంతోషాలు; కేరింతలు, తుళ్ళింతలు; కష్టాలు, కన్నీళ్ళు; నిరుత్సాహాలు, నిట్టూర్పులు; ముచ్చట్లు, మురిపాలు; కొట్లాటలు, దొమ్మీలు - జీవితమంటే రిదమిక్ గా, కమ్మగా సాగే పాటే నాకు. ఒక్కోసారి, ఆ పాటలో అపసృతులు కూడా దొర్లుతుంటాయి. నాలుగేళ్ళ క్రితం వరంగల్లో కే సముద్రం అనేచోట ఏం జరిగిందంటే... అమ్మో! వద్దులెండి, వరంగల్ మాట అంటేనే వెన్నులో వణుకు పుడుతుంది.

నా ఉద్యోగంలో నాకు అస్సలు నచ్చని విషయం... వీడ్కోలు. టాటా చెబుతూ, కంటి చివరి మెరిసే కన్నీటిచుక్కని రెండవచేతితో తుడవడానికి విశ్వప్రయత్నం చెయ్యడం. భార్యనుంచి, భర్తని; కొడుకునుంచి, తండ్రిని; ఓ స్నేహితురాలి నుంచి, స్నేహితుడిని... విడదీసే పాపం. నాకే ఎందుకు? అటువంటి సమయంలోనే నా బ్రతుకు మీద విరక్తి కలుగుతుంది. తిరిగి రాత్రి గడచి, పొద్దుపొడిచే సరికి ఎన్ని ఆనందమైన ముఖాలు... అవే నన్ను మళ్ళీ కర్తవ్యోన్ముఖిని చేస్తాయి. జీవితం అంటేనే కలవడం, విడిపోవడం - అంతే కదా! అమ్మో, ఫిలాసఫీ ఒచ్చేస్తుంది.

మిమ్మల్ని చాలా సేపు సుత్తి కొట్టి విసిగించానండీ...ఉంటానే. పంక్చువాలిటీ ముఖ్యం. బై! కూ...చుకు, చుకు..... ఏమిటండీ మళ్ళీ? నా పేరా? ఇందాకా చెప్పలేదా? అయ్యో, నా మతిమరుపూ, నేనూ! చా! వాకే, వాకే అక్కడికే వస్తున్నా. నా పేరు....గౌతమి.

(ఇంతకీ ఈ కాకినాడ - సికింద్రాబాద్ అమ్మాయి ఎవరో మీకుతెలుసా?)

© Dantuluri Kishore Varma